in de ban van Nieuw-Zeeland

Bij mijn vorige verslag ben ik geëindigd in Wellington. Vanaf hier pakten Lisanne, onze Nissan Largo en ik de boot naar Picton op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Volgens velen is het zuidereiland mooier dan het noordereiland, dus dat beloofde wat! Dit werd direct bevestigd toen wij vanaf Picton naar Nelson reden en langs de Malborough sounds kwamen. Dit zijn een soort valleien waarin allerlei meren in zijn ontstaan. Ze hebben hier een prachtige route langs deze meren waar we onze ogen hebben uitgekeken. Na een kilometer of 90 zagen we een mooi moment om even uit te rusten want de vele bochten door de vallei maken je moe. We stuitten op een prachtige locatie met een klein strandje, volop zon, geen wolkje aan de lucht en een klein briesje lieten ons zien hoe mooi het hier in Nieuw Zeeland kan zijn. Vrijheid, blijheid en lekker weer, wat wil een mens nog meer vroegen we ons af. Het antwoord was een wijntje en biertje die we even later dan ook verorberden.

Na deze prachtige ervaring zetten we onze reis voort richting Nelson en het Abel Tasman nationale park. In Nelson, een klein gezellig stadje, kun je op de parkeerplek midden in het centrum kamperen voor nop, mits je in je auto slaapt. Ideaal voor ons dus! Vanuit hier kunnen we ook wel makkelijk bij het Abel Tasmanpark komen en in de omgeving kun je mooi toeren tussen de vele wijngaarden. Uiteraard hebben wij ook nog een wijnproeverij gedaan op één van deze wijngaarden. Deze werd echter zo karig uitgevoerd dat we na een paar slokken wijn, 15 NZ dollar en 5 minuten later alweer buiten stonden. Dan maar door naar het Abel Tasmanpark, waar we een hike zouden maken. Ik wou echter wel weten waar we ongeveer zouden moeten lopen. In plaats van en kaart te kopen heb ik een skydive gemaakt zodat ik vanuit de lucht het park kon zien en dus wist waar ik heen moest de volgende dag.

In een klein vliegtuigje gingen ik, twee andere toeristen, onze tandemspringers en de filmers 20 minuten rondjes vliegen om op uiteindelijk op meer dan 5000 meter hoogte een sprongetje te wagen. Ik dacht dat ik behoorlijk zenuwachtig zou zijn, maar ik was eigenlijk heel relaxt en keek er naar uit om uit het vliegtuig te springen… een vrije val van meer dan een minuut die uitgevoerd werd met meer dan 200 km per uur, niet normaal wat mooi! Vervolgens ging de parachute open en kon ik rustig bijkomen en genieten van de mooie omgeving! Uiteraard is hier een filmpje van:

https://youtu.be/KobOnkUynFw

Eenmaal met beide benen op de grond kon ik de hike voor de volgende dag voorbereiden. Ik had echter niet gekeken of er nog een plekje was op één van de vele campings. Het was dan ook even zoeken voordat we een camping vonden waar we konden staan. Dat we uiteindelijk op een waar paradijs stonden, was het zoeken meer dan waard! Geen wind, een zon die langzaam verdwijnt achter de bergen, uitzicht op het strand, een lekkere pastasalade en witte wijn… Kortom: genieten! Dat even later er een oud-klasgenoot van mij ook op die camping ging staan en bier mee had, maakte het plaatje compleet!

De dag erna hebben we een hike gemaakt van 24 kilometer door het Abel Tasmanpark. Deze hike loopt langs het strand van het park, maar heeft af en toe ook een klimmetje. Helaas loop je wel veel tussen de bomen die het zicht belemmeren waardoor het veel van het zelfde is. Echter, als je dan wel een uitzicht hebt, is die dan ook heel mooi. Op een strand konden wel lekker uitrusten en chillen, totdat de vloed hier een einde aan maakte en wij weer teruggingen naar het beginpunt. We pakten de auto weer naar Nelson zodat we weer voor niets op de parkeerplaats konden slapen. Dat op zaterdagochtend markt werd gehouden werd helaas niet verteld. Dit betekende dat we om half 4 gewekt werden om de auto te verplaatsen aangezien de marktkoopman ook wat brood op de plank wil krijgen!

In de twee weken hierna gingen we verder naar het zuiden. We zouden naar sint Arnaud gaan, om vervolgens via Franz Joseph naar Wanaka en Queenstown gaan. Helaas is Nieuw-Zeeland zo mooi geworden vanwege het weer: veel regen. Hiermee kregen wij ook te maken. In Nieuw-Zeeland kun je eigenlijk niet veel meer doen op het moment dat het regent. Zodoende ging bijvoorbeeld onze helikoptervlucht naar de top van mount Cook niet door en kreeg ik geen kans om te paragliden in Wanaka.

Toen we in Cromwel waren, na ongeveer 1,5 week regenachtig en grijs weer, hadden we weer iets beter weer. Ik besloot om naar het Motosport Highlands museum te gaan. Dit is een museum en autocircuit. Nadat ik in het kleine museum een boel oude, nieuwe maar vooral mooie auto’s had gezien, ben ik toch maar eens gaan kijken wat er mogelijk was op het circuit. Ik zag al gauw dat ik als bijrijder mee kon in een Lamborghini. Tenminste, dat dacht ik. Mijn lengte helpt niet mee om in zo’n krappe auto te zitten, helemaal niet met een helm op. Hierop werd besloten om dan maar geen helm op te doen, want dat paste immers niet. Beetje gek natuurlijk, maar het zit wel wat prettiger. En uiteindelijk ben ik zonder kleerscheuren doorheen gekomen. Maar wat gaaf was het, met een maximum van 320 km per uur op het rechte stuk, vloog ik over het circuit. Bij het snelle optrekken werd ik licht in m’n hoofd, zo snel ging het! Donders mooi dus!

Omdat het weer en vooruitzichten weer wat beter waren, besloten we het toch nog eens te wagen om de helikopter vlucht naar Mount Cook te doen. Vanuit Cromwell konden we vrij gemakkelijk aan de andere kant van de gletsjers komen om de vlucht te maken. Toen we er heen reden, zagen we echter de bui al hangen (figuurlijk), aangezien er veel wolken hingen. De helikopter had vast niet genoeg zicht, zo dachten wij. Echter weet je niet wat er boven de wolken zit en dus gingen we toch maar naar het bedrijfje toe dat de vluchten organiseert en warempel, het ging door! En we kregen ook nog eens een langere vlucht, omdat het andere stel deze geboekt had en de helikopters wel volledig bezet moesten zijn. Daarnaast hadden we al een korting voor onze eigen vlucht gekregen, wat er op neer kwam dat we slechts de helft betaald hadden van de eigenlijke prijs. Als je vervolgens een epische vlucht maakt over de gletsjers en langs Mount Cook en vervolgens een stop maakt op de gletsjer om nog even elkaar te bestoken met sneeuwballen en te genieten van het uitzicht, is natuurlijk fenomenaal!

Na deze goedmaker van het slechte weer afgelopen dagen, hadden we nog een aantal mooie dagen in het vooruitzicht die we gespendeerd hebben in Queenstown, alwaar ik een bungeejump heb gemaakt en waar we samen een dagtour naar Milford Sound hebben gemaakt. Voor het bungee jumpen had je verschillende opties, waarbij ik koos voor de jump met de meeste meters, zo’n 134 meter. Bij het skydiven was ik redelijk relaxt, dit komt omdat je iemand op je rug zit die daadwerkelijk springt en die vertrouw je dan maar. Echter, met bungeejumpen moet je zelf de sprong wagen, wat toch wel een behoorlijk verschil maakt. Van het groepje waar ik deel van uitmaakte, besloot ik om als eerste te springen, zodat ik er maar vanaf was. Als een bang hertje stond ik aan de rand om de sprong te maken en als een gillende keukenmeid waagde ik uiteindelijk de sprong. Het voelde heel onnatuurlijk om de grond zo snel, zo dichtbij te zien komen. Maar toen eenmaal de bungee haar werkt deed vond ik het helemaal fantastisch! Weer een toffe ervaring erbij en heel wat adrenaline door mijn lichaam voelen gieren!

Na Queenstown gingen we in één dag naar Christchurch, waar onze collega, vriend en tjabbo Bjorn Wijermars in een hostel werkte. Drie collega’s van Shell Haerst aan de andere kant van de wereld. Dat doet toch vermoeden dat het toch aardig moet verdienen daar bij het tankstation. Enfin, met z’n drieën hebben we lekker bijgekletst en gedronken. Intussen bereidde Lisanne haar reis naar Hawaii voor en richtten Bjorn en ik ons op de twee weken die we samen nog te spenderen hadden in Nieuw-Zeeland. Christchurch verder is nog steeds een stad in opbouw. 5 jaar na de verwoestende aardbeving zijn nog vele gebouwen nog steeds in puin en liggen wegen nog steeds open. Daarnaast zijn er zo’n 10 aardbevingen per dag. Echter voel je deze niet, daar zijn ze te licht voor. Toch geeft het wel aan dat Christchurch nog letterlijk op haar grondvesten trilt en dat er angst is dat er nog zo’n erge beving als vijf jaar geleden zal plaastvinden.

Na Christchurch ging ik dus verder met Bjorn, maar eerst gingen we vanuit Christchurch een dagtour maken naar Akaroa. Nichlas ging ook mee. Dit is een maat van Bjorn met wie hij samenwerkte in het hostel al die tijd. Zo kon Bjorn als vast wennen aan zijn rijdende huis, of te wel de Nissan Largo uit 1998! In Akaroa gingen we zwemmen met dolfijnen, althans dat was ons plan. Helaas hadden de dolfijnen andere plannen die dag. Die waren vast elders naar mensen aan het kijken. Waren de dolfijnen maar net zo geïnteresseerd in mij als de Chinezen dat waren…

Na deze dag gingen we terug naar Christchurch om nog een nacht door te brengen alvorens wij naar Queenstown gingen. Bjorn nam afscheid van het hostel waar ie het afgelopen maand had gewerkt en we gingen samen de weg op! Met hardstyle door de speaker, zonnebril op de kop, gingen ‘Tjabbo’s on tour’ richting Queenstown! We hadden goed weer en de uitzichten op deze weg zijn fantastisch! Alvorens we in Queenstown de beest gingen uithangen in het uitgaansleven, wouden we eerst nog de beest uithangen in de lucht. Door mijn verhalen was Bjorn ook wel te porren voor een Skydive sessie. We wouden dan ook maar al te graag het prachtige, bergachtige landschap van Queenstown van bovenaf bekijken. Ik wist al wel dat je afhankelijk bent van het weer voor activiteiten van Nieuw-Zeeland, maar de zon scheen ons die dag al vroeg tegemoet. Geen vuiltje aan de lucht dus, helaas wel wat wind. Dit zorgde ervoor dat we in ons overall al klaar stonden om in het vliegtuig in te stappen. Maar helaas, de wind werd meer waardoor het skydiven moest worden afgelast. Maar goed dat ik het al een keer had gedaan en Bjorn tijd zat heeft om het elders uit te voeren. In Queenstown gingen we op een dure camping staan in het dorp, immers het dure skydiven was toch afgelast, zodat we een avond konden stappen. Op de camping kwam Bjorn vrienden van ‘m tegen die in het hostel hadden verbleven, waardoor we een mooie groep hadden voor het stappen die avond. Het was gewoon ouderwets bier drinken met mien moat. Daar is eigenlijk weinig verschil in. Of het nou in Zwolle, op een festival of aan de andere kant van de wereld is, de avond is gezellig en de volgende dag ellendig.

Met een brakke kop zijn we de volgende ochtend (eigenlijk middag) toch maar verder gegaan, richting Invercargill. Ik was zeer benieuwd naar deze plaats aangezien niemand anders dan Mick Jagger deze plaats ‘the asshole of the world’ noemde. Heel bijzonder was deze plek ook niet, maar die titel verdient het nou ook weer niet. Het had een Pak’n’save (de Nieuw-Zeelandse variant van de Lidl), dat was voor ons al voldoende. We hadden echter wel een mooie, gratis camping aan de zee gevonden, waar de zon zakte in de zee en wij er op uitkeken vanuit de Nissan Largo! Oh ja, en ze hadden hier ook een Domino’s pizzarestaurant! Nou is Nieuw-Zeeland knetter duur, ook bij een goedkope Pak’n’save is het halen van groente en fruit gewoon duur. Daar tegenover staat dan de Domino’s pizza, waar je voor 3 euro een pizza kan halen! Topshow voor als je een keer geen zin hebt om te koken!

Onze Nissan Largo hebben we één keer voor even in de steek gelaten. We gingen namelijk naar Stewart Island, die stond op de bucketlist van Bjorn. Hier zouden we wellicht echte Kiwi kunnen zien (hiermee wordt gedoeld op de vogel, het kiwifruit en kiwimensen hebben we genoeg gezien). Op Stewart Island zaten we in een leuk hostel en hebben we twee dagen gelopen op het eiland. Echter voor de kiwi’s moet je veel meer lopen, maar daar hadden we helaas de tijd niet voor, maar door de natuur banjeren langs de zee was wel tof! Mooie uitzichten as usual!

Na Stewart Island zijn we via The Catlins, in het zuiden van Nieuw-Zeeland, verder gegaan. De doelen die werden gesteld waren het zien van pinguïns en zeehonden. Maar we hadden ook een mooie hike gevonden door de bossen van Catlins. Een mooie hike door de bossen waar we in totaal zes andere lopers tegenkwamen. We zaten namelijk in het deel van Nieuw-Zeeland waar de meeste toeristen niet komen. Op de camping met een kraantje en wc, stonden we midden in de natuur. Lekker vroeg opstaan en ouderwets dauwtrappen! Het was een klein beetje heuvelig, dus de kuiten werden op de proef gesteld. Langs de rivier liepen we dus een aantal uren door het bos, heerlijk.

De volgende dagen gingen we richting het noorden en op Nugget point kregen we dan de pinguïns te zien. We hadden mazzel, want normaal komen ze rond 4 uur het strand op. Wij gingen tegen beter weten in echter al om 2 uur een kijkje nemen. Het was vrijdagmiddag en we hadden het geluk dat er 1 pinguïn al op tijd weekend nam. Zijn gewaggel verraadde dat ie een zware week had gehad en toe was aan het weekend. Helaas konden we niet zien dat deze ‘local’ en potje Speights nam, het lokale bier van Nieuw-Zeeland. We zijn deze dag ook al een aantal zeehonden tegengekomen. Deze zijn we later nog wel veel meer tegengekomen, vaak met honderden bij elkaar!

Dit is niet het enige bijzondere wat we zagen. In Balclutha, of all places, stonden we op een leuke camping met een leuke eigenaar. Die heel gastvrij was en altijd in was voor een praatje. Dat deze man op Harrison Ford leek was leuk meegenomen en past ook wel goed bij Nieuw-Zeeland. Want als ja als een ware Indiana Jones goed gaat zoeken naar de schatten van Nieuw-Zeeland, wordt je rijkelijk beloond. Je moet alleen wel afrekenen met de vijanden die je onderweg tegenkomt. Nou heb je in Nieuw-Zeeland één vijand, de sandflies. Deze hele kleine vliegjes lijken geen vlieg kwaad te doen. Ze prikken je af en toe en dat voel je een beetje, maar dat is toch niet zo erg? Tot dat je er achter komt dat zo’n kleine beet tot een dagenlange irritatie en jeuk lijdt. Één van de weinige tegenvallers van Nieuw-Zeeland.

Voordat we teruggingen naar Christchurch, maakten we een stop in Dunedin, een studentenstad in het zuiden van Nieuw-Zeeland. Deze stad is totaal anders dan de andere steden. De steden zijn normaliter heel erg uitgestrekt en heeft niet echt een knus centrum. Dunedin wel, en op de dag dat wij er waren was er een ook leuk marktje. Beetje rondslenteren en de stad bekijken. Vanaf een tof uitkijkpunt hadden we een mooi uitzicht over Dunedin. Daarnaast heeft Dunedin iets bijzonders. Het heeft namelijk de steilste straat van de wereld. We durfden het niet aan om met de Nissan Largo deze bult te bestrijden en zijn maar gewoon lopend gegaan, wat ook goed is voor de kuitjes. Daarnaast staat hier de brouwerij van Speights, alwaar een rondleiding kregen door de fabriek. De enthousiaste toergids vertelde ons over de geschiedenis van het merk en bier in Nieuw-Zeeland in het algemeen. Daarnaast legde hij keurig uit hoe het brouwproces eruit zag en tegenwoordig uitziet. Uiteraard was er ook een bierproeverij, alwaar je eigenlijk je gewoon een half uur onbeperkt kunt buizen! Dat hoef je ‘Tjabbo’s on tour’ geen twee keer te zeggen. Als een ware Nissan Largo zopen we zoveel we konden! Om vervolgens nog een paar afzakkertjes te halen voor op de camping en lekker te kunnen slapen die nacht.

Mijn laatste dagen in Nieuw-Zeeland spenderen we in Christchurch, bij het hostel waar Bjorn werkte. Bjorn, de waterrat, wou nog een dagje uit naar Hanmer Springs maken om daar in de thermale baden van Hanmer Springs te chillen. Nou ben ik niet zo gek van zwembaden en dus keek ik of er nog wat anders te doen was. Ik had een mooie hike gevonden waar we een berg moesten beklimmen en 360 graden view hadden over het landschap. Dit in combinatie met een chilsessie in de thermale baden, was natuurlijk het ideale dagje uit. De Hanmer Springs hike naar Mount Isobel is niet zo heel bekend onder toeristen. Maar allemachtig, wat zou deze bekend moeten worden. Wat een uitzicht hadden we hier. Pure natuur om ons heen, die extra werd benadrukt door de keiharde wind boven op de berg! De mobiel van Bjorn heeft nooit zo zoveel panorama foto’s achter elkaar gemaakt! Echt fantastisch! Vervolgens namen we na deze intensieve hike onze welverdiende rust in de baden. Echter hadden ze hier ook nog een paar vette glijbanen. We leken wel weer 10 jaar jonger, want als twee kleine kinderen zo blij gingen we iets te vaak van de glijbaan af voor twee “volwassenen”. Maar we hadden wel schik, en daar ging het om. We hadden geen zin om te koken en dus gingen we voor de verandering eens ff lekker uit eten! Super tof!

En toen was het tijd. Na 7 weken zou ik Nieuw-Zeeland verlaten voor nog een paar dagen Hong Kong met broer en zus. Het was perfect weer op de dag dat ik in het vliegtuig stapte! Dit was super, want daardoor kon ik nog één keer genieten van alle mooie natuur van Nieuw-Zeeland. In mijn fantasie zag ik Frodo de ring in Mount Doom verbranden! Ik raad Nieuw-Zeeland dan ook zeer aan, vooral voor de lord of the rings fans! Frodo was in de ban van de ring, ik was in de ban van Nieuw-Zeeland, fantastisch land!

In Hong Kong werd ik vervolgens opgevangen door mijn zus, broer, zwager en verwachte nichtje. Natuurlijk moest er gestapt worden toen ik aankwam, nadat de nodige verhalen gedeeld waren en de opmerkingen over mijn baard waren genoteerd. Nog ff een paar dagen chillen, onder andere in het Las Vegas van Azië: Macau. Hier kan ik kort over zijn, want het was grijs weer en had mijn geld al gauw verloren. Wel was het even leuk om te zien dat er vele portugese invloeden nog steeds waarneembaar zijn in Macau. Als je toch in Hong Kong bent, kun je net zo goed een dagtripje maken naar Macau, als is het alleen al om een extra papiertje te krijgen in je paspoort!

Maar dan is het zover, en wordt je uitgezwaaid door je zwager en zus op Hong Kong station. De reis is voorbij. Een half jaar lang was ik alleen maar aan het chillen, bier drinken, mooie dingen zien, vette activiteiten doen, toffe mensen ontmoet, memorabele verhalen verteld en aangehoord maar vooral genoten! Het was een supertijd, maar het is voorbij! Terug naar Nederland, terug naar het koude weer, maar ook terug naar de boerderij in Haerst, lekker eten bij moeders, met pa naar PEC, bier drinken in de stad met m’n beste maten, voetballen met de talenten van het tweede… kortom, genoeg te doen, maar ook genoeg te vertellen!

Tot slot nog een paar mooie quotes die ik mijn hele leven zal onthouden:

“People will forget what you said, people will forget what you did, but people never forget how you made them feel”

En zo is het! Vele mensen ontmoet die ik noot zal vergeten om die laatste zin. Maar deze zin geld ook voor mijn vrienden en familie hier in Nederland. Ik weet soms niet meer waar ik om heb gelachen, maar dat ik heb gelachen en schik heb gehad is gewoon een feit

Verder was de quote van Maurice in Taipei ook legendarisch:

“Slapen? Slapen doe je thuis maar, we zijn nu hier en maken er het beste van!”

Prachtige mentaliteit om te leven en reizen!

Gegroet,

Kokkie