Roadtrip in Vietnam!

Daar kwam ik dan aan, in Hanoi, na een reis van 32 uur vanuit Siguijor op de Filipijnen. Ik had me totaal niet voorbereid op Vietnam, want dat is tegenwoordig de manier hoe ik reis. Ik laat mij enkel beïnvloeden door de mensen die ik tegenkom. En zo eindig je een paar dagen later met een brommer onder de kont en verplaatste ik mij richting het noorden van Vietnam, Sapa.

Een brommer dus. Geen rijbewijs, geen verzekering, politie kan je aanhouden en je geld vragen om door te mogen rijden, de brommers zijn meestal rijp voor de sloop en velen krijgen ongelukken met letsel als gevolg. Ook de wegen zijn soms niet al te best met veel gaten er in. Ik had soms het idee dat ik bij de familie Dijsselhof de dam op reed. Toch koos ik ervoor om dit avontuur ook aan te gaan. Immers, je moet een beetje risico nemen als je avonturen wil aangaan. Om alvast vooruit te lopen op de zaken, ik ben heel overgekomen, heb 0 problemen gehad met de brommer en de politie heeft mij niet aangehouden! Ik kocht een supermooie brommer van een Nederlander met een ‘bad ass’ printje erop van een doodskop! Vervolgens ben ik een paar gasten tegengekomen die de volgende ochtend vroeg richting Sapa vertrokken. Het was even flink wennen, in een drukke stad met een schakelbrommer die wat kleine gebreken had (afslaan voor het stoplicht dat groen is…). Deze heb ik later laten maken en reed de brommer als een (Vietnamees) zonnetje.

De tour naar Sapa was een beetje saai, maar als beginnend schakelbrommerrijder was dat wel prima. Op die manier kon ik prima wennen aan de bike. Sapa bereikten we helaas niet, onderweg ben ik twee anderen kwijt geraakt dus ging ik met de ander, een Canadees, verder en kwamen we aan in de stad Lao Cai, vlakbij Sapa. Vervolgens gingen we de volgende dag de bergen in om Sapa te bereiken. Fantastische uitzichten waren de cadeautjes van deze ochtendtrip.

Zie hier een filmpje van de Lao Cai – Sapa biketour: https://youtu.be/gfb6OXyp424

’s Middags hadden we een hike geboekt naar de Fansipan, de hoogste berg van Indochina met een totale hoogte van 3143 meter. We namen twee dagen de tijd om deze ‘puist’ te beklimmen. Samen met mijn Canadese maat ontmoetten we een Duitser, een Engelsman en een Frans-Canadese waarmee we samen de berg gingen beklimmen, gevolgd door zo’n 130 andere, voornamelijk Aziatische, toeristen.

De overnachting vond plaats op het basecamp, op zo’n 2800 meter. De ruimte waar we lagen waren gewoon houten planken waar we met onze slaapzak op moesten liggen. Nou vond ik dit geen groot probleem, echter moest de ruimte gedeeld worden met 12 personen. De ruimte waar we op lagen had een totaal oppervlak van 9 m2… met passen en meten moesten we ons verdelen over de ruimte. Om een beetje te kunnen slapen heb ik maar een veldfles met rijstwodka meegenomen die mij een zorgeloze en slaapvolle nacht bezorgde. Alhoewel ik niet de complete nacht sliep aangezien de eerste wekkers om half 3 gingen, terwijl onze tourguide ons zou wekken om half 4… nou ja, gewoon opstaan, ontbijten en doorgaan. Om de 130 anderen voor te zijn besloot mijn groep en de tourguide om als eerste te vetrekken om 4 uur. Na een stevige klim in het donker bereikten wij de top ruim voor de anderen. Ik moest uiteraard nog even voor zorgen dat ik ook de eerste van mijn groep was. Nu hadden we ruim de tijd om foto’s te maken voordat de met selfistick-bepakte Aziaten ons zouden verdringen. Daarna waren we er mooi klaar mee en zijn we ze snel mogelijk naar beneden gegaan en kregen we als aandenken van onze prestatie een certificaat en een medaille!

Na een nacht flink bijslapen zijn we met een aantal andere bikers een mooie tocht gaan maken in de omgeving van Sapa! Super uitzichten daar in noord Vietnam, ik wou dat ik langer de tijd had genomen maar ik moest toch aan mijn planning denken. In Sapa heb ik nog een Duitser ontmoet, Tim. Hij had ongeveer hetzelfde plan als ik en we besloten om vanaf Hanoi samen door te gaan naar Ho Chi Minhstad. Hij bleef echter nog een dag in Sapa, dus ging ik alleen naar Hanoi. In 1 dag, ruim 400 kilometer in 12 uur gedaan, dat was een pittige sessie, letterlijk een ‘pain in the ass’ zoals bekend onder vele bikers. Dit was echter wel één van de mooiste dagen van mij reis! Tussen de bergen, door de bergen, omringd door rijstvelden en weinig mensen op de weg! Heerlijk toeren en loeren in noord Vietnam!

Zie hier het filmpje van het beklimmen van de Fansipan en de biketour rond Sapa: https://youtu.be/EVACimmm5B0 (kan misschien niet beschikbaar zijn wegens de muziek van Marvin Gaye die is gebruikt, maar kan later worden goedgekeurd door youtube…)

In Hanoi heb ik nog een avond gestapt met wat malloten en verder niet veel gedaan. Toen Tim arriveerde vanuit Sapa, zijn we direct doorgegaan naar Tam Coc. Hier hebben we een boottocht gemaakt tussen de groene bergen en grotten door. Lekker relaxt ronddobberen. De mensen hier waren wel wat onvriendelijker allemaal. Alleen maar uit op geld en je moet goed op je spullen letten. Dus 1 nachtje was genoeg om vervolgens lekker door te toeren. Nou ja, lekker. Alleen maar regen gehad in de paar dagen die we hadden uitgetrokken om in Hue uit te komen. Ik hield mezelf warm door keihard op die motor te zingen en niet aan de kou te denken en af en toe stoppen voor een heerlijke Vietnamese koffie. Vanaf Hue hadden we gelukkig weer mooi weer, maar tot die tijd hebben we nog van allerlei vette dingen gedaan!

We stopten namelijk in Dong Hoi, waar weinig toeristen zijn te vinden en gewoon een leuk stadje is met een brug die ’s avonds met discolichten wordt opgefleurd en veel historie heeft bewaart. Vanaf hier konden we wel makkelijk komen bij Phong Na, waar de langste grot ter wereld zich bevind. Toevallig gevonden door een Vietnamees boertje, zo’n 10 jaar geleden. We zijn echter maar een kilometer in deze grot gelopen, kost niet zoveel ten opzichte van de 3000 US Dollar die je moet betalen om de gehele grot te mogen bezichtigen. Maar in die ene kilometer zagen we vele mooie tieten in allerlei mooie vormen. STALACTIETEN, stalactieten natuurlijk… en de stalagmieten, niet te vergeten.

Na deze grot gingen we naar de volgende grot, die door het leven gaat als de ‘Dark Cave’. Maar ‘Mud Cave’ was ook een goede benaming geweest. Alvorens wij deze grot binnen gingen met een groepje reizigers, gingen we eerst met een zipline de rivier over, om vervolgens zwemmend door het (koude) water bij de grot te komen. In de grot een stukje lopen, waar we bij een spleet kwamen van zo’n halve meter breed waar we door heen moesten. Mijn claustrofobische Duitse vriend vond dit echter niet heel prettig, ik daarentegen vond het geweldig. Vervolgens kwamen we aan bij een modderpoel waar we in mochten ‘zwemmen’. Zwemmen ging niet, maar het was wel een toffe ervaring. De modder was redelijk vloeibaar maar toch kon je er op liggen zonder te zinken, bizar! Ik heb iedereen ook kunnen aansporen om de lichten even uit te doen, zodat we ook daadwerkelijk in een ‘Dark Cave’ waren. Je zag letterlijk geen hand voor ogen. Vervolgens liepen we terug en gingen we met de kano terug. Daarna gingen we terug naar het hostel in Dong Hoi. Inmiddels was het, tot tegenstelling van de heenweg, droog. Dit was wederom een prachtig ritje tussen de bergen door!

Zie hier het filmpje van de Phong Nha grotten: https://youtu.be/Mk5vrCURmdA

De volgende dag gingen we naar Hue, maar maakten we wel een stop in de Demilitaired Zone, bij Vinh Moc. Hier heb je tunnels die in tact zijn gebleven van de bekende Vietnam oorlog. Een uitdaging voor mijn claustrofobische Duitse vriend. Deze tunnels zijn echter wat groter dan de tunnels bij Ho Chi Minhstad. Want deze tunnels waren niet alleen om te schuilen, maar ook om in te leven! De tunnels bestonden uit meerdere verdiepingen, waar het laagste punt op ongeveer 22 meter onder de grond ligt. Jarenlang leefden de inwoners van Vinh Moc in deze tunnels en zijn er ook meerdere kinderen geboren in deze tunnels en dus deels opgegroeid. Onvoorstelbaar voor een gezonde Hollandse boerenzoon die zorgeloos opgegroeid is in Haerst. De enige uitdaging die deze knaap had was de oprit bij de familie Dijsselhof overleven met de skelter of fiets. Met het beperkte geld dat de Vietnamezen hadden, hebben ze toch slim de Amerikanen kunnen tegenhouden en overleven. Gevalletje David tegen Goliath.

Na deze inkijk in de geschiedenis, zetten we onze tour voort naar Hue, een klein stadje waar nog vele culturele en religieuze gebouwen in tact zijn gebleven tijdens de oorlog. Beetje rondlopen, fotootje maken, maar dan heb je het wel gezien. Het stappen met het hostel was echter wel gezellig en je had leuke kroegen en clubs. En veel mannen op scooters met ‘marihuana’. Wel grappig maar op een gegeven moment irritant, omdat je constant gevraagd wordt of je nog wiet wil roken. Om ze een lesje te leren heb ik gewoon een scooter gepakt van één van die gasten toen ie afstapte en mijn vrienden wat wou verkopen. Laat dan je sleutel er ook niet inzitten tjabbo.

Tim wou nog een dag langer blijven in Hue, maar ik wou eigenlijk al wel naar Hoi An, dus ging ik ’s morgens alleen op de brommer die kant op en kwam hij later op de dag. Onderweg kwam ik terecht op de Hai Van pass, een fantastische route door de bergen aan de kust van Vietnam. Deze route is bekend van de serie Top Gear.In Hoi An heb ik de eerste dag gechilld en gestapt en genoten van het eindelijke mooie weer. Maar net dat ik eindelijk na twee weken wolken, regen en kou eindelijk zon en 30 graden had, sloeg het noodlot toe. Het werd me allemaal teveel en werd getroffen door een griep die me twee dagen in bed hield. Balen! Even bijtanken dan maar en rustig aan doen.

Ik was op tijd weer fit om onze tour naar Ho Chi Minhstad voor te zetten. We besloten om vier dagen de tijd te nemen om in Ho Chi Minhstad aan te komen. Het plan was om via de Ho Chi Minhtrail te gaan bij de Laotiaanse en Cambodjaanse grens. Echter is dit een weg met alleen maar zand en keien. Niet echt heel chill op de brommer, dus moesten we onze plannen wijzigen en pakten we een andere route. Daar reden we dan, dwars door het rurale gebied van Vietnam! Donders mooi kan ik wel zeggen. Stoppen in kleine plaatsjes waar je maar moest afwachten of er een hotel was en wat je daar kan aantreffen. Kapotte wc’s, sprinkhanen zo groot als je hand, het blijft elke keer weer een verassing. En restaurants zoals wij ze kennen, hebben ze in deze plaatsen niet. Er zijn een aantal restaurantjes in deze dorpjes, maar die serveren Co’m (rijst met groenten) of Pho (noodlesoup) en that’s it. Meer bieden ze niet aan, zelfs niet mijn geliefde loempia’s. En uiteraard word je flink aangekeken door deze mensen. Want hoe vaak zie je een twee meter lange draak of rooie Duitser voorbij komen op een brommer?

Zie hier het mooie filmpje met het mooie platteland van Vietnam als inhoud: https://youtu.be/88ieiLr2EOc

Ergens vlak voor Ho Chi Minhstad had je nog en nationaal park, wat mij wel mooi leek om door heen te rijden, maar voordat we dat konden bereiken, moesten we omkeren van de grenspolitie. Dan maar geen nationaal park. Toch werden we achtervolgd door een man die ons wou helpen. Hij liet zijn badge zien, wat aangaf dat ie van de politie was. Toch een beetje zenuwachtig liet ik mijn paspoort zien waar ie om vroeg. Het zal toch niet zo’n politieman zijn die ons geld gaat vragen? Dat was gelukkig niet het geval, hij reed met ons mee zodat we weer op de goede weg kwamen! Hierna zijn we nog off road gegaan door het platteland! Beetje rondcrossen over de zandpaadjes en getrakteerd worden op fantastische uitzichten! Toffe ervaring wel. Dat nationale park hebben we nooit meer gezien…

De dag dat we in Ho Chi Minh zouden aankomen, zijn we via de Chu Chi tunnels gegaan. De tunnels die dus uitsluitend werden gebruikt voor schuilen en die zo smal zijn, dat alleen zo’n kleine Vietnamees inpast, laat staan zo’n twee meter lange kaaskop. Gelukkig hebben ze nu voor de (toeristische) ervaring de tunnels iets groter gemaakt, zodat ik er ook door heen kan. Een mooie ervaring, maar daar was mijn claustrofobische vriend het wederom niet mee eens. Maar ook hij heeft de tocht door de tunnels doorstaan, waarvoor hulde. Het meest opmerkelijke wat we hier te zien en te horen is, waren de werking van de vele boobytraps die de Vietnamezen bedachten voor hun Amerikaanse ‘vrienden’. Zelfs martelaars zouden vinden dat dit te ver ging, maar ja, wat moet je anders tegen zo’n rijke vijand die je met bommen, moderne wapens en giftige ‘napalm’ bommen bestookt. Het mooiste is nog dat ze van al het materiaal waar mee ze gebombardeerd werden, ze zelf nieuwe wapens en boobytraps maakten. Ook maakten de Vietnamezen slippers van autobanden. Die gaan niet zomaar kapot, maar het leuke van deze slippers is dat ze die zo ontworpen dat wanneer je vooruit loopt, de afdruk van de slippers doet vermoeden dat je de ander kant op bent gelopen. Op die manier misleidden ze dus de Amerikanen en winnen ze weer wat tijd! Geniaal, die Vietnamezen!

Na deze ervaring reden we door naar Ho Chi Minhstad. Nou was Hanoi al druk, maar dit sloeg alles. Er was geen doorkomen aan! De duizenden scooters reden overal, over straat, over de stoepen en ze deden allemaal maar wat! Goed opletten dus en gewoon mee gaan in de flow. Je hoeft niet echt uit te kijken als je oversteekt, want dat doe je gewoon. De rest stopt wel, geen probleem. Eenmaal het hostel en wat medestrijders gevonden voor een biertje, gingen we op stap en kwamen uit bij een ander, veel gezelliger hostel. Hier naar binnen voor een biertje, waar ik in eens Tessa tegenkwam, die ik ken vanuit Groningen waar we samen lid zijn geweest van Gyas! Een mooi en toevallig moment die werd gevierd met en een biertje, een paar potjes mega Jenga (Jenga met grote blokken) en avondje kroegentocht met het desbetreffende hostel.

In Ho Chi Minhstad is het minimale wat je gedaan moet hebben, is een bezoek aan het oorlogsmuseum. Hier kun je gerust 3 uur voor uittrekken, want je wordt meegezogen in de trieste verhalen die zich hier afspeelden ten tijde van de oorlog. Een zeer indrukwekkende ervaring. Je ziet hoe er mensen zijn mishandeld, wat al het Amerikaanse geweld met de onschuldige bevolking deed en wat de gevolgen er van zijn, die je overigens nog steeds kan merken. Vooral de giftige ‘napalm’ bommen hadden een verschrikkelijke uitwerking op mens en natuur, wat als gevolg geeft dat je in Vietnam bijna geen boom kan vinden die nog van voor de oorlog is.

Verder heb ik niet al te veel meer gedaan, behalve nog even genieten van het goedkope bier, eten, accommodatie, eigenlijk alles. Want na 3,5 maand Azië is het tijd voor het nieuwe avontuur! 2 maanden vertoeven in Sydney en Nieuw-Zeeland staat op de planning! Nieuw land, nieuwe avonturen!